Lezing
Boris Vian
Schenen schoppen als voorbode van mei '68.
Hij was zo een beetje van alles: schrijver, dichter, zanger, jazzmuzikant, notoir anarchist en herrieschopper (volgens de Franse overheid).
Boris Vian overleed in 1959 op 39-jarige leeftijd. Hij drukte een onuitwisbare stempel op het Franse chanson. Zijn invloed is nog steeds te voelen. Hij was ook een militant anti-militarist.
Men kent hem van onder meer de chansons “Le Deserteur” (dat tien jaar op de lijst stond van in Frankrijk verboden chansons), “Je bois”, “Les Joyeux Boucher” (over de wapenhandel), “Le Java des Bombes Atomiques” …
Zijn liedjesrepertoire werd gezongen door artiesten als Serge Reggiani, Joan Baez, Juliette Gréco, Philippe Clay, Jacques Higelin, Mouloudji, Magali Noël, Henri Salvador …
Zijn bekendste boeken/romans zijn: L’écume des jours (verfilmd), J’irai cacher sur vos tombes (Ik zal spuwen op jullie graf) en enkele werken over jazz.
Vian was ook een overtuigd patafysicus, en de ‘Patafysica, zo leert ons Wikipedia, is ‘een absurdistische parodie op de moderne wetenschap, die met onzinredeneringen filosofeert over wat achter de metafysica ligt.’ Vian, iemand met een serieuze hoek af zou je kunnen zeggen, maar niettemin zeer intelligent. Hij was trouwens ook een adept van Oulipo (zie de laatse vier nummers van de Toverberg). Hij was bevriend met Marcel Duchamp, Ionesco, Max Ernst, Man Ray, Raymond Queneau en vele andere van het wereldje. Hij had een tijd lang (tot hij buitenvloog) een rubriek onder de naam ‘Chroniques du menteur’ in Les Temps Modernes, het beroemde door Sartre en De Beauvoir opgerichte tijdschrift. Maar hij stak de draak met het existensialisme en haalde zich zo de woede van Sartre op de hals.
Huibert Spoorenberg, een overtuigd patafysicus van het (laatste) uur komt voor ons uit Nederland en doet een boekje open over de ‘satraap’ Boris Vian.
