Toverberg

Woord vooraf

Wanneer ik deze inleiding begin, grijpt het coronavirus alweer (of nog steeds) flink om zich heen. We zitten in een tweede lockdown en het lijkt wel of wie in de eerste golf de dans ontsnapte, nu dubbel hard wordt getroffen. Ook in mijn directe omgeving is dat zo. Het vooruitzicht van een lange, donkere winter maken de quarantainemaatregelen bovendien nog harder om dragen. Nu er nog amper werk is in de tuin en het weldra te nat en koud wordt om lange wandelingen te maken, beseffen we pas goed dat de mens een sociaal dier is en niet enkel voedsel, maar ook contact nodig heeft om te overleven.

Gelukkig zijn er ook enkele sprankeltjes hoop. De coronacurve vertoont een eerste knik en in Amerika is de overwinning van Joe Biden – of zeg maar: van de rede en de menselijkheid – intussen een (quasi) zekerheid. Op de vooravond van de advent lijkt het haast een christelijke boodschap: het goede overwint uiteindelijk het kwaad, na beproeving komt bevrijding. Laten we ons aan die gedachte optrekken om ook de pandemiestorm te doorstaan. En wat kan ons daar beter bij helpen dan een flinke brok cultuur?

Ik ben dan ook blij dat deze Toverberg een erg poëtische editie is geworden. Er is niet enkel de intussen vertrouwde poëzie van onze jaardichteres Hilde De Cock, in Over de grens maken we kennis met de poëtische roerselen van Paul Vincent, en Marie-Rose D’Haese analyseert een paar gedichten van de verdiende Nobelprijswinnares Louise Glück.

In Chapeau stelt Marie-Rose D’Haese ons De Kolibri voor, een gevoelsgeladen roman van Sandro Veronese, en ook in Bart Madou’s Femmes de ma vie zit poëzie, deels inhoudelijk, deels muzikaal. De tentoonstelling Memling now waar Johan Debruyne ons laat naar uitkijken, klinkt dan weer als poëzie op (schilders)doek.

Maar naast de poëzie zijn er ook heel wat raakpunten met de (recente) actualiteit. Zo vinden we in de nagelaten geschriften van Hans Vanhulle een onverwachte link met de aanslag in Parijs, en weet Bart Madou dat de geannuleerde lezing over postkoloniale auteurs zou hebben aangesloten bij de Black Lives Matterbeweging. In Pathéscope leeft de sfeer rond de Amerikaanse presidentsverkiezingen nog even door met The Post, en het is niet moeilijk om parallellen te trekken tussen het “trumpisme” en de collaboratie in de roman De opgang van Stefan Hertmans, die Christiane Spatz ons voorstelt. Ook de roversbenden in Het lied van de moordenaar, een theaterstuk van Claus dat Andreas Van Rompaey vanonder het stof haalde, zijn vergelijkbaar met de Proud Boys en andere extreemrechtse groeperingen aangevuurd door Trump.

In mijn Elsenspinsels doe ik dan ook een oproep om het verleden niet te vergeten. Laat ons, liever dan haat en tweedracht te verspreiden, weer de ander centraal zetten, zoals Carine Vankeirsbilck in Doordenker leert van Levinas. Op die manier vinden we dan misschien wel Een bijna volmaakte vriendschap, zoals de Leesgroep van Marie-Claire De Vos. En dat wens ik jullie bij deze ook van harte toe voor het komende, hopelijk epidemievrije jaar.

Veel leesgenot, en mogen we met zijn allen dit annus horribilis in alle veiligheid en in goede gezondheid afsluiten!

Els Vermeir

(*) deze Toverberg wordt op 21 maart 2021 integraal op deze pagina gepubliceerd

HET BELEEFDE GENOT vzw

HET BELEEFDE GENOT vzw

Toverberg

Toverberg 14 (september 2009)

Toverberg nr. **59 - Winternummer 2020 (*)**

Toverberg 15 (december 2009)

Toverberg 6 (september 2007)

HET BELEEFDE GENOT vzw

HET BELEEFDE GENOT vzw

Toverberg

Toverberg 14 (september 2009)

Toverberg nr. 59 - Winternummer 2020 (*)

Toverberg 15 (december 2009)

Toverberg 6 (september 2007)

Toverberg nr. **59 - Winternummer 2020 (*)**