uit: Als alle stenen zullen zijn samengebracht

De vroege gedichten - Bart Madou

 

 

TREINREIS

 

De blakende daken

verliezen vandaag,

meer dan de asbelt

hun vermeend fatsoen.

 

Geribde constructies

vliegen vlakgerand

voorbij zonder maar even

mijn netvlies aan te raken.

 

Waar zal ik mij verbergen nu?

 

ACHTERBERG

 

Volkomen open uit het Noorderlicht

boetseer je koud geworden zuchten,

o gloei van marmerluchten

en eindloos wederkeren van de dodenwind.

 

Mijn avondland hervindt een tijd

in jou zijn oude klacht,

het alvermogen ligt gekiemd vannacht

te wachten op mijn eenzaamheid.

PARK

HET park staart moeverlaten

zichzelf ontvreemd aan straten

en mensen doel- en hulpeloos.

Kinderen hangen takken in het water

waardoor hun beeld verwelkt tot later

na wankel evenwicht met eendekroos.

Wat is het gras verplet omdat ik lig:

tussen ons voelen in beweegt de wig

gedreven in een hart dat jij verkoos.

Vivaldi fluit een jonge kerel

een lied verdoezeld in een wereld

van bladerdek: één grote, groene doos

waarin ik zieltoog dankbaar

voor het leven zonder eigenaar

maar met mezelf en jou als troost.

HERINNERING AAN MIJN EERSTE WOORDEN

Wat dunne zon, verschraald op blauw papier

door Sehnsucht aan elkaar gekleefd

vandaag – een koele warmte doorklieft

de zolderkamer door het dakpanraam –

weifelend fier alsof – maar zeker

als de stronken van de stugge bomen

heb je mijn brieven weer geopend

en langzaam in de plooien van je schoot gespreid.

Toen kwamen beelden zacht weerom

de aders op je hand, ze beukten

en trilden bij het lezen

van je eerste naam, zo ademloos

in ietwat antigotisch schrift geschreven.

De late zomerlucht, de eerste schemering

nog was je daar, heel stil verheven:

ik zie mijn woorden om je lippen beven.

 

TWEEDE JEUGD

 

Dan duik ik diep in jou

alsof je zee was,

proef ik je vroegste jeugd

alsof het gisteren was.

OOGOPSLAG

Mango’s wuiven

in je ogen

maar dieper

zweven je dromen.