uit: Tussen de fijne wijzers weggegleden

Verzameld Werk - Bernard Billiet (1951 - 1999)

moment

laat mij rusten

aan het einde-loze pad

laat mij rusten

tussen jonge eiken

zomer of winter

om het even

laat mij maar rusten

onder stramme struikheide

laat mij maar vergaan

tot het zwavelgele zand

dat stuift en zwerft

 

Ik, een ridder

 

 

 

Op dit paard rijd ik

de lucht strelend

boven mij is de donkere, gevlekte hemel

het is alsof ik hier altijd geweest ben

het woud is achter mij

wij rijden tussen rotsblokken

er glimt licht overal

wolken glijden snel over het hemelvlak

 

dit paard voert mij naar de einder

door een nachtelijk dal

dat ik nooit meer verlaten zal

nooit verlaten wil

het donkerbruine paard is een schaduw

mijn schaduw

het is hier niet koud

niet warm

er is een pad en de zwarte einder

 

 

september

 

 

 

de zomer die sterft

jij staat alleen in

de frêle wind

op barre grond

in weeld'en purper

hopend

op dagen die komen

en anders zijn

 

 

 

zondagmorgen

 

 

Zie een

hand in mijn hand

het waas van een zomerochtend

zie niet wie je bent

 

Voel

hand in hand

het zomerbos, rinklend groen

Samen een helling op

geen takken, geen bladeren

- spel van licht en schijn

 

Droomde

jouw blonde haren wuivend

weet niet wie mij wenkte

heb je nooit herkend

 

 

 

Stenen zwerven door het dal

sneeuw klimt als de winter komt

 

Spiegels lichten uit een oceaan

bakens worden telkens verzet

 

Tijd, onzichtbaar vermomd,

sluipt onder mazen van het net

 

 

kaarslicht en kunstlicht

de stille getuigen

van je aanwezigheid

tijdens de passage van de nacht

 

één van mijn beide handen

die een vulpen vasthoudt

de punt die krast en

schurende geluiden maakt

die niemand hoort

behalve de schrijvende mens

die op zoek is naar

zijn spiegelbeeld

op het witte blad