Professor Philippe Van Parijs opende zijn lezing met een sterke vraag: zal België barsten? Daarbij gaf hij zes mogelijke (of onmogelijke) splitsingsscenario’s aan voor België, waarbij het geval Brussel duidelijk de splijtzwam was. Hij vroeg aan zijn publiek om aan te geven welk scenario het meest waarschijnlijke (of het minst onwaarschijnlijke) was. Deze scenario’s waren: 1) Groot-Vlaanderen (Brussel met Vlaanderen, Wallonië alleen); 2) Nation francophone (Brussel met Wallonië, Vlaanderen alleen); 3) Rattachisme (Brussel met Vlaanderen, Wallonië met Frankrijk); 4) Groot Nederland (Brussel met Wallonië, Vlaanderen met Nederland); 5) Condominium (Vlaanderen en Wallonië onafhankelijk, Brussel beheerd door Vlaanderen en Wallonië); 6) Brussels EC (Vlaanderen en Wallonië onafhankelijk, Brussel ook, als hoofdstad van de Europese unie).

Van Parijs toonde echter aan dat België niet zal barsten.

Maar behalve Brussel, was er nog een ander, niet minder belangrijk fenomeen, namelijk in België zijn er twee democratieën en twee democratieën, zo beweerde anderhalve eeuw geleden John Stuart Mill al, kunnen niet functioneren en zeker niet als die democratieën een verschillende taal spreken. Een volk met een gemeenschappelijke cultuur en dus taal zal België nooit worden. Wat dan? Wel, misschien moeten we rekening houden met iets wat niet voorspelbaar was. Aan de hand van enkele grafieken werd de taalvaardigheid in België geïllustreerd, zowel per regio, per leeftijd als volgens de evolutie in de tijd. Daaruit blijkt duidelijk dat het Engels stilaan het pleit wint, zeker bij de jeugd. En terecht, want wij moeten durven zeggen: give us back our language, want het Engels is in feite een continentale ontstaan uit een mengeling van het Germaans en het Frans Een pleidooi dus voor het Engels als (tweede) voertaal. Philippe Van Parijs heeft nog twee andere items vermeld, zonder daar diep op in te gaan: de wens voor een federale kieskring en de wens van een senaat zonder senatoren (maar met individuen geplukt uit het volk die zich gedurende een periode van bijvoorbeeld zes maand zouden moeten buigen over thema’s van belang op lange termijn: klimaat, energie enz.).

Professor Roland Duhamel opende zijn lezing met een beknopt overzicht van het leven van Nietzsche, zijn benoeming aan de universiteit van Basel (hij was pas 25!), zijn vriendschap/vijandschap met Richard Wagner, zijn plotse waanzin, maar vooral zijn creatiefste periode vanaf 1880. En wat schreef Nietzsche vooral? Wel, korte, nuchtere essays in een scherpe stijl. Maar wat moet je dan best (eerst) lezen van Nietzsche? vroeg Duhamel zichzelf af. Wel, ondanks de wat schrikaanjagende titel, Genealogie van de moraal en Godendeemstering. Maar wat over Zo sprak Zarathoetsra? ongetwijfeld het meest atypische werk van de filosoof met als voornaamste thema’s: de eeuwige terugkeer, de esthetica van Nietzsche, de wil tot macht, de dood van God en als voornaamste thema: het nihilisme. Nietzsche is hier de grote criticus van de moraal, de waarheid, de religie, de wetenschap, de Verlichting… Meer dan welke andere filosoof is Nietzsche dé denker van vandaag, ja hij schreef in de XIXe eeuw de geschiedenis van de XXe en XXIe eeuw. Zo sprak Zarathoetsra blijft echter een moeilijk boek, het combineert zaken die nauwelijks te combineren zijn: ironie en pathos, filosofie en religie, de Bijbel en de antieke wereld, wetenschap en roman. Het boek ontstond tussen 1883 en 1885, deel een, twee en drie in nauwelijks enkele weken tijd, het laatste deel, deel vier kostte Nietzsche meer moeite.

Waarom koos Nietzsche uitgerekend de figuur van Zarathoestra als zijn protagonist? Deze Perzische profeet van ver voor onze tijdrekening was volgens Nietzsche de eerste filosoof die goed en kwaad, en dus de moraal, heeft ontdekt. Maar belangrijker dan moraal is de waarheid, en waarheid is, volgens Nietzsche, een product van de wil tot waarheid. Dat lezen wij vooral in deel een en twee met de preken van Zarathoestra, deel drie bestaat eerder uit monologen en in deel vier vinden wij vooral liederen.Roland Duhamel gaf aan dat het boek in feite een verhaal is, een soort roman. Zarathoestra moet een persoonlijke crisis doormaken, de crisis van het nihilisme. Voor Nietzsche is alle denken pervers want nihilistisch, omdat dit denken op leugen berust. Denken dient om macht te verwerven dus de ordenen en te simplificeren.