Rond 1750 voor onze tijdrekening verscheen ergens in het Oosten van het huidige Iran Zarathoestra op het toneel. Van hem kennen we de Gatha’s, oraal doorgegeven hymnen die pas in de XIIIe eeuw op schrift werden gesteld en later in de XVIIIe eeuw vertaald werden nar het Frans en het Engels en in het begin van de XXIe eeuw ook ontdekt werden door Ann Van Sevenant. Meteen een schok, een revelatie. Waar had zij die bewoordingen nog gelezen? Ja, bij Plato, bij Aristoteles, Pythagoras en Herclaitos. Het zette haar aan om die gezangen verder te bestuderen en zich meteen te verdiepen in de leer van Zarathoestra. Zonder diep in te gaan op de achtergronden kwam Ann Van Sevenant opzetten met een aantal levenslessen uit die verre tijd, die ook vandaag hun rijkdom en actualiteit niet verloren hebben. Om te beginnen moet elke (elke !) mens in zichzelf de twee tendensen leren kennen: echtheid en onechtheid (door zowel Fransen als Engelsen abusievelijk vertaald als goed en kwaad), die steeds met elkaar in conflict liggen waardoor je je als individu bestendig moet afvragen: ben ik wel goed bezig? De volgelingen van Zoroaster (zoals de oude Grieken Zarathoestra noemden) – waarvan er momenteel nog zo’n 250.000 bestaan, vooral verspreid in India en de VS – voeren dit ritueel van zelfonderzoek nog vijf maal per dag uit, staande met hun gelaat naar de zon.

Zarathoestra leert zijn volgelingen bovendien zich te schikken naar een driedelige regel, namelijk: goed denken, goed spreken en goed handelen, in deze volgorde. Elk individu dient deze drie in onderlinge overeenstemming te brengen, tegenover zichzelf en tegenover de andere; dit is de kerm van Zarathoestra’s leer. De mens moet bovendien beseffen dat hij een microkosmos en deelt uitmaakt van de macrokosmos, vandaar ook het respect van Zarathoestra voor alle levenden wezens, mensen, dieren en planten. Zo was hij ook gekant tegen dierenoffers. Zarathoestra wees ook op een soort zelfregulering en zelfregeneratievermogen dat zich in elk van de mensen bevindt: wij stellen ons voortdurend in vraag en vernieuwen onszelf elk moment van de dag, het is ook een proces dat wij voortdurend moeten bijsturen.

De hoofdmoot van de uiteenzetting was echter gewijd aan Les Fleurs du Mal, meer bepaald de ontstaansgeschiedenis en het proces dat door de publicatie veroorzaakt werd.

Net als Gustave Flaubert voor zijn Madame Bovary werd Baudelaire voor Les Fleurs du Mal door dezelfde aanklager, een zekere Pinard, beticht van dezelfde feiten: 1) aantasting van de moraal en de goede zeden en 2) belastering van de religieuze moraal. Terwijl Flaubert - dankzij zijn toegang tot de hogere milieus van Rouen – werd vrijgesproken, werd Baudelaire veroordeeld tot een boete van 300 francs, een enorm bedrag voor die tijd. Alexander Roose wees ook op de logische opbouw van Les Fleurs du Mal: geen afzonderlijke gedichten, maar in feite één groot verhaal van een groot verlangen, dat gezocht wordt in het spleen (als existentiële angst), in de stad, dan in de roes, in de wellust, in de opstand (een verheerlijking van Satan) en tot slot in de dood als ultieme remedie.

Uiteraard las Alexander Roose enkele gedichten uit Les Fleurs du Mal voor (in het Frans met Nederlandstalige vertaling vooraan geprojecteerd). Zo konden wij luisteren naar L’Albatros (het verlangen naar het hogere), A une passante, Le vin du solitaire, Femmes damnées, Le reniement de Saint-Pierre en, uit Le Voyage : O mort, vieux capitaine.