Literair salon
De Stenen van Venetië
Over John Ruskin
‘Als de heer Ruskin gelijk heeft, dan hadden alle architecten van de voorbije 300 jaar het bij het verkeerde eind.’ schreef een recensent in 1853 naar aanleiding van het verschijnen van John Ruskins boek over Venetië. ‘Dat is exact wat ik bedoelde,’’ schreef Ruskin nadien, ‘ze waren allen verkeerd zonder één uitzondering, compleet verkeerd!’
Bescheiden was hij dus niet, deze belangrijkste kunstcriticus van de 19de eeuw, maar hij was ook een niet onaardig schilder, vriend en verdediger van de prerafaëlieten en een voorvechter van sociale hervorming. Bovendien een excentrieke en boeiende persoonlijkheid.
Ruskins bekendste werk is ongetwijfeld ‘The Stones of Venice’ uit 1853. Maar de man had meer noten op zijn zang: hij was in de eerste plaats kunstcriticus, maar ook dichter, schrijver (meer dan 250 werken!) en een niet onverdienstelijk aquarellist.
Ooit kreeg hij het aan de stok met de schilder James Whistler, wiens ‘Nocturne in zwart en goud’ hij een ‘potje verf’ noemde. Er volgde een proces en Ruskin verloor het. Over zijn liefdesleven doen er de meest fantasierijke verhalen de ronde, feit is dat hij hield van op zijn zachtst gezegd heel jonge meisjes. Hij was ooit getrouwd met Effie Gray, die hem na een tijdje liet zitten voor de prerafaëliet John Everett Millais.
De man was 80 jaar oud toen hij in 1900 stierf - reden genoeg om kennis met hem te maken.